Kwietniowe kwiaty
Chyba wiem,
jak czują się kwietniowe kwiaty –
gotowe
nie mogą rozkwitnąć.
Gasi je zimno,
którego już być nie powinno.
Lecz dzięki przymrozkom,
co w końcu miną,
kwiaty otworzą się, rozbłysną
jeszcze większym pięknem i z podwójną siłą.
Gdynia, kwiecień 2025
Zbłądzenie
Ta ścieżka –
piękna, kusząca, wyłączna,
co daje
mamiące poczucie
wyjątkowości,
wprowadza w błogi stan
odosobnienia,
okazuje się ślepym zaułkiem,
zasadzką
podstępnej pychy.
Sopot, marzec 2025
Dom z piwnicą
Myślę czasem o tobie,
jak o domu
pięknym, wolnostojącym.
Jest w nim salon
dla gości,
w którym pokazujesz się od najlepszej strony.
Jest gabinet
do kontemplacji
i poznawczych uniesień.
Pokoje prywatne służą
wiernie
potrzebom pierwotnym.
Ale w domu znajduje się też piwnica –
obszar niedostępny,
często dla samego właściciela.
U siebie
otworzyłam się na nią;
zaczęłam odkrywać zakurzone zakamarki.
Jednak nie do końca ją zgłębiłam…,
bo nadal nie potrafię przyjąć,
że i w tobie są przestrzenie
bezładne, niezbadane, dzikie.
Gdynia, marzec 2025
Dwa spacery
Twój spacer –
wśród górskich szczytów.
Piękny. Przerażająco piękny.
Poza szlakiem, za tabliczką: verboten.
Twoja przyroda –
o zboczach stromych i skalistych,
z których wiszą lodowe sople
ostre jak męski zarost.
Mój spacer –
w górach niskich, falistych
obok drewnianej chatki i łagodnej sarny,
daje schronienie.
Moja przyroda –
udomowiona, wysłana puszystym igliwiem,
po którym chodzi się miękko
jak po dywanie.
Austria, luty 2025
Mroczna lektura
Gdy nastał wieczór,
Scrooge chwycił za gasidło,
by zdusić blask jasnego ducha.
Mnie nawiedzają ciemne widma
o najjaskrawszej porze.
Sięgam po gasidło, by stłumić środek dnia.
Jasność i ciemność –
zżyte ze sobą przeciwieństwo,
na styku którego
lubią dawać o sobie znać zmory.
Austria, luty 2025
***
Dziś wypowiedziałam
obnażające słowa:
„Nic, nic, nic…”
Dziś wypowiedziałam
przerażające słowa:
„Nic, nic, nic…”
Dziś wypowiedziałam
uwalniające słowa:
„Nic, nic, nic…”
Dziś poczułam się
lżej.
Gdynia, grudzień 2024
W zwykły dzień
Trwały wzorzec:
dążyć
koniecznie
do ładu, jedności
drogą prostą i równą
został zachwiany
Błoga pewność,
że, jak w grze,
kolejny krok będzie
podyktowany,
a wskazówka dana
rozpuściła się
Niezachwiana wiara
w głos wewnętrzny –
że zawsze
wskaże, rozjaśni drogę,
jak latarnia na wyłączność,
uległa rozmyciu
Gdynia, grudzień 2024
Do baśni
Baśni,
która już od tylu lat
opowiadasz tę historię,
dopiero dzisiaj do mnie przemówiłaś.
Wyjęłaś z oka
skrawek zaklętego lustra,
wydobyłaś spod śniegu serce.
Pomogłaś
uwolnić się od czaru Królowej
i ogrzać lodowy zamek.
Dziś pojęłam,
na czym polega twoja moc –
cierpliwie czekasz,
trwasz.
Warszawa, grudzień 2024
Pożegnanie
Odwiedzam wciąż to samo miejsce
w nadziei, że nic się nie zmienia.
Wschody, zachody, palmy, turkusy,
współgranie słońca i cienia.
Lecz drobne znaki – wypłowiały mebel,
nie chcą dać mi spokoju…
I wspomnienia mieszane związane z tym rajem,
wdzierają się do pokoju.
Wiersze szepczą, że czują pustkę…
bez doznań, świeżych wrażeń.
Chcą opuścić mój kurort
dla nowych widoków i nieopisanych zdarzeń.
Patrzę na siebie w hotelowym lustrze
i inne już widzę ciało…
Czuję jak przystań puszcza mnie wolno…
Mówi: „do przodu, idź dalej, śmiało!”
Egipt, listopad 2024
Tobie
Nie pytam o twoje zdanie
dla zaostrzenia rozmowy.
Nie słucham twojej opinii,
by stawać w kontrze.
Nie patrzę z twojej perspektywy,
by cię pomniejszyć czy ośmieszyć.
Coś ci zdradzę –
jesteś mi zbyt potrzebny,
bym mogła też machnąć na ciebie ręką.
Tak, zderzenie z tobą boli –
jest niewygodne, rani…,
ale dziękuję ci za nie.
Bo widzisz… tylko dzięki tobie
mogę spojrzeć inaczej, szerzej.
Bez ciebie
nie odkryję siebie.
Gdynia, październik 2024